Op 8 oktober was de laatste werkconferentie van het Raamplan. Dit keer in het teken van beroepsactiviteiten, ook wel EPA’s genoem. Wat zijn EPA’s? EPA staat voor Entrustable Professional Activities en is voor het eerst beschreven door prof.dr. Olle ten Cate (medisch onderwijskundige Universiteit Utrecht) [1]. EPA’s zijn in feite goed omschreven beroepsactiviteiten. Een EPA is een taak of verantwoordelijkheid in de patiëntenzorg die een supervisor aan iemand in opleiding (zoals een aios of coassistent) toevertrouwt, wanneer deze heeft laten zien de taak zelfstandig aan te kunnen.
De werkconferentie werd geopend door een aantal sprekers, die vanuit drie perspectieven spraken over ‘wat wordt er verwacht van een arts op dag één?’. Een anios Kindergeneeskunde, die haar ervaring deelde met ons gaf aan dat het voor haar een enorme kloof was ten opzichte van haar coschappen. Je draagt meer verantwoordelijkheid, je moet meer zelfstandig zijn en je hebt veel meer administratieve zaken af te handelen. Daarnaast ontbreekt supervisie soms, daar waar je als coassistent continue gesuperviseerd wordt. Andere sprekers waren van mening dat de gap tussen de fase als coassistent en arts-assistent er altijd zal zijn, maar dat je aan beide kanten wat kunt doen om de gap te verkleinen. Aan de kant van de opleiding kan je coassistenten voorbereiden op de verantwoordelijkheid, door hen meer toe te vertrouwen met organisatorische taken (bijvoorbeeld het leiden van een MDO) en hen te trainen op de competentie leiderschap. Daarbinnen valt reflectie, feedback ontvangen en vertalen naar leerdoelen en je grenzen kunt aangeven.
Daarna hebben wij in meerdere groepjes gediscussieerd over EPA’s, wat de arts moet kunnen op dag één en taken die we als een EPA kunnen markeren. Iedereen is het eens over dat de arts op dag één, ongeacht welk werkveld hij/zij terechtkomt, een acute levensbedreigende situatie moet herkennen en op een juiste manier moet kunnen handelen. Het blijft lastig om voor honderd procent taken volledig toe te vertrouwen aan coassistenten, dat heeft er mee te maken dat de specialist eindverantwoordelijke is. Desalniettemin, kan een specialist bepaalde delen van een activiteit overlaten aan een coassistent, waarna er in een gesprek gereflecteerd kan worden op het handelen. Daaruit volgen leerdoelen die weer te toetsen zin bij een volgende situatie. Op deze manier kan er in ieder geval progressie meten en kan je coassistenten monitoren en meer vertrouwelijke taken geven.
Dit was de laatste werkconferentie. De eerste versie van het raamplan was recentelijk verschenen. Wij hebben vanuit de Klankbordgroep van het IMS commentaar kunnen geven op het stuk. Binnenkort verwachten wij een update.
[1] Marieke van Twillert. ‘Vertrouwen geven impliceert risico’s nemen’ Medisch onderwijskundige Olle ten Cate over ‘zijn’ Entrustable Professional Activitities (EPA’s). Medisch contact 2018. Beschikbaar via: https://www.medischcontact.nl/
Comments are closed